Tüm özneler, var olmak, bilmek, bilinmek için yekdiğerine ihtiyaç duyar. Bu diyalektik, tanrı için de insan için de geçerlidir...

Sıklıkla işitir, enine boyuna düşünmeden özneliğini başka pek çok yargıda olduğu gibi giyinip sahiplenir, koroya katılır, öznelerini çağır..

Umut, iyimserliğe olduğu kadar yaşamaya da içkin. Peki umudun bu içkinlikleri nereden gelir? Felsefi iletişim açısından bakalım umuda, her..

Hani sıkça anar, hepimiz bilir, hakkını verir, hepimiz yerinde bir söz diye dinler, uygun olduğunu düşündüğümüz bağlamlarda da kullanırız.

Felsefe denince aklımıza nedense ağır bir dili olan, baş ağrıtıcı, zor bir öğreti gelir. Fakat kimse işin arka planını zorlamak istemez.